eu

eu
eu

luns, 8 de agosto de 2016

No primeiro cabodano de Luís Rei. Pequeno caderno de poesías

Luís Rei no VII Encontro de Embarcacións Tradicionais, Cambados 2005. Fotografía de Isabel G. Avión.
Na madrugada do 10 de agosto de 2015 morría no Hospital Provincial de Pontevedra, vítima dun cancro e tras anos de combate, o noso inmenso amigo Luís Rei. 

A piques de cumprirse o primeiro aniversario deste doloroso feito, quero dar a coñecer e compartir neste caderno de bitácora un pequeno monllo de poemas que escribín naqueles aciagos días, presentindo primeiro a perda e sufríndoa logo en toda a súa dureza.

Este mércores 10 de agosto de 2016, a iso do mediodía, depositarei na tumba de Luís no cemiterio de Ogrove, na compaña dos meus, un ramiño de flores vermellas, para que saiba que a vida e a loita continúan coa súa presenza imborrábel enchéndonos o recordo.


PARA LUÍS REI
(22.4.2015)


Por se non cho digo antes de que marches
ou por se o deixo sen dicer antes de irme eu
déixoche isto escrito, coa miña sinatura máis firme:

Fixéchesme saber, medrar, rir.
Déchesme alento, forza, consello.
Sentinte amigo, irmán sempre.
Naveguei nos mares da vida ás veces
sentindo a túa man firme no temón
a túa voz na alta noite soidosa
o teu apupo entre os neboeiros.

Déboche mil apertas fraternas
e mil vasos compartidos de viño irmandiño
para brindarmos por este anaco
minúsculo da Historia con maiúscula
que fixemos xuntos,
camaradamente obreiros
dese mundo mellor, máis libre e xusto
que terá de vir axiña
para que o gocen
os netos dos nosos fillos
e os fillos dos nosos netos,
en eterna lembranza
deses seus devanceiros loitadores
que fomos nós
unidos pola caricia da brisa donda
nas tardes do verán cambadés
e polo incendio
das nosas raíces de salitre unidas
que xa arden para sempre
nos nosos corazóns
como os versos de Cabanillas,
tamén eternos.



LUÍS A MORRER
(4.8.2015)


Polo teléfono
entrégasme
a túa despedida.

Sen poder conter o pranto
unha aperta oceánica
viaxa polo éter
atoutiñando.

Sangran os recordos
agolpados no valado
en que a túa vida
rompe definitivamente
o fío invisíbel.

Noto o inmenso afecto
que che teño
derreténdose en bágoas
desconsoladas


CON LUÍS, NO HOSPITAL (I)
(5.8.2015)


Sei que me aferro
a un imposíbel;
para soster esta esperanza
peco mil veces de inxenuo,
mais, ¿como asumir, se non,
a inmensidade do vacío que axexa,
a soidade fraterna
infinita e dura
que me agarda, famenta,
cando xa non esteas?


CON LUÍS, NO HOSPITAL (II)
(6.8.2016)


Abandono o cuarto do hospital
que acolle a túa conta atrás definitiva.

Entro no ascensor rodeado de xente anónima
que moula tamén en silencio
as súas propias angurias.

Saio á rúa na tarde
incendiada de luz
deste día de verán pontevedrés

(as nubes silandeiras,
as verdes árbores ao lonxe,
as augas mansas do Lérez
camiño do solpor)

e sinto como unha labazada
toda esta beleza
que axiña non verás xa máis.


CON LUÍS, NO HOSPITAL (III)
(7.8.2016)


As horas
teñen estes días
paso de boi mancado
e os minutos
destilan
silenciosos
e tensos
un elixir
de desolación
implacábel.



CON LUÍS, NO HOSPITAL (IV)
(8.8.2016)

 Veña esa aperta última, camarada,
rompamos a gaiola da sedación
e brindemos pola vida que gastamos xuntos,
mártires anónimos
de todas as boas causas
que nos fixeron
- a ti ben máis cá min -
dos imprescindíbeis.


CON LUÍS, NO HOSPITAL (V)
(9.8.2016)


O mal dinamita
as pontes da vida
e as forzas foxen
consumidas na batalla
xa decidida.

Neste cuarto de hospital
a conta atrás,
imparábel, impávida,
arrásame a alma.

 
Fotografía de Luís Rei feita por José Luíz Oubiña
MORREU LUÍS
(10.8.2015)

Agora a túa morte é certa
e por iso sinto ferido con saña
este meu peito desolado
ata a extenuación.

Prezado amigo, meu irmán:
Que só me deixas!
Canto botarei de menos
poder parolar e loitar canda ti
nos anos que me queden de vida!


NO ENTERRO DE LUÍS
(11.8.2016)


Todo o meu ser
é agora unha inmensa chama
onde arde o salitre da vida
e se amorea a cinza
de tantas batallas perdidas
que pagou a pena dar
canda ti, irmán.



Manolo Busto, Luís Rei e o autor deste caderno, celebrando a amizade.

Ningún comentario:

Publicar un comentario