DESPEDIDA PARA NARF

Compañeiro:

A túa morte, tan inesperada e súpeta, prívame dun amigo na distancia ao que sempre foi grato e fecundo reencontrar, mais tamén dun músico referencial, que soubo facer vibrar decote o máis fondo do corazón co seu talento, a súa forza, a súa capacidade de transmutar en beleza calquera texto cos acordes dunha guitarra eléctrica verdadeiramente desbordante.

Coñecinte na Compostela de mocidade para ambos, a da segunda metade dos 80 do pasado século, cando aínda non eras Narf, senón Fran.

Compartimos, e síntome feliz de ter ese recordo para sempre comigo, algunhas noites de Curruncho, de Taraska e de Crechas e algúns debates sobre a nacente Galiza Nova, con Sonia, Isabel, Xabi Camba, Miguelito, Antelo, Pilar, Pibe, Tareixa, Gharrido e tantos outros.

Ouvinte tocar con “Nicho Varullo”, cando aínda eras diamante musical por tallar, e rin a fartar unha noite no Principal mentres o teu “Chévere” nos levaba ao seu peculiar Río Bravo (flaca...flaca...flaca).

Despois, anos de distancia, de non saber que facías e por onde andabas, ata que reapareces feito un xigante musical cargado de ritmos mozambicanos e músicas anovadoras. Nunha tarde dun verán se cadra de finais 90, nunha das praias do Carreirón na Arousa, reencontrámonos: era difícil non fixarse naquel individuo branco relativamente baixiño que se estaba a bañar con catro ou cinco pretos mozambicanos que ao seu lado parecían canaveiras altas... A conversa que tivemos parecía das acabadas de deixar, así de próximas seguían as empatías entre nós.

E desde entón, fun membro entusiasta da laica confraría dos teus seareiros devotos, fose nos “Cantos na maré” de Pontevedra, fose nalgunhas actuacións en institutos para achegar Rosalía á rapazada da mellor das maneiras, coas túas versións dos seus poemas inmortais. Poucos músicos galegos admirei e admiro tanto, a poucos sentín tan próximos ao que penso e sinto coma ti.

Aínda onte, vibraron no ar as nosas apertas fraternas nos claustros de Santo Domingos de Bonaval, antes de actuares nas xornadas do STEG “Palavrar a lingua”, e nos xardíns da Biblioteca Luís Rei de Cambados, en agosto, cando fixeches derreter cantando con Uxía aquela tarde fermosa con sabor a albariño en todos nós, os que soñamos a túa mesma Galiza imaxinaria.

Aló onde o teu espírito, sempre fraterno e sempre libre, continúe soñando, compoñendo, cantando e amando, recibe esta fondísima nova aperta que che mando. 

Un verdadeiro privilexio impagábel terte coñecido.