 |
| Luís Rei no VII Encontro de Embarcacións Tradicionais, Cambados 2005. Fotografía de Isabel G. Avión. |
Na madrugada do 10 de agosto de 2015 morría no Hospital Provincial de Pontevedra, vítima dun cancro e tras anos de combate, o noso inmenso amigo Luís Rei.
A piques de cumprirse o primeiro aniversario deste doloroso feito, quero dar a coñecer e compartir neste caderno de bitácora un pequeno monllo de poemas que escribín naqueles aciagos días, presentindo primeiro a perda e sufríndoa logo en toda a súa dureza.
Este mércores 10 de agosto de 2016, a iso do mediodía, depositarei na tumba de Luís no cemiterio de Ogrove, na compaña dos meus, un ramiño de flores vermellas, para que saiba que a vida e a loita continúan coa súa presenza imborrábel enchéndonos o recordo.
PARA LUÍS REI
(22.4.2015)
Por se non cho digo antes
de que marches
ou por se o deixo sen
dicer antes de irme eu
déixoche isto escrito,
coa miña sinatura máis firme:
Fixéchesme saber,
medrar, rir.
Déchesme alento, forza,
consello.
Sentinte amigo, irmán
sempre.
Naveguei nos mares da
vida ás veces
sentindo a túa man firme
no temón
a túa voz na alta noite
soidosa
o teu apupo entre os
neboeiros.
Déboche mil apertas
fraternas
e mil vasos compartidos
de viño irmandiño
para brindarmos por este
anaco
minúsculo da Historia
con maiúscula
que fixemos xuntos,
camaradamente obreiros
dese mundo mellor, máis
libre e xusto
que terá de vir axiña
para que o gocen
os netos dos nosos
fillos
e os fillos dos nosos
netos,
en eterna lembranza
deses seus devanceiros
loitadores
que fomos nós
unidos pola caricia da
brisa donda
nas tardes do verán
cambadés
e polo incendio
das nosas raíces de
salitre unidas
que xa arden para sempre
nos nosos corazóns
como os versos de
Cabanillas,
tamén eternos.
LUÍS A MORRER
(4.8.2015)
Polo teléfono
entrégasme
a túa despedida.
Sen poder conter o pranto
unha aperta oceánica
viaxa polo éter
atoutiñando.
Sangran os recordos
agolpados no valado
en que a túa vida
rompe definitivamente
o fío invisíbel.
Noto o inmenso afecto
que che teño
derreténdose en bágoas
desconsoladas
CON LUÍS,
NO HOSPITAL (I)
(5.8.2015)
Sei que me aferro
a un imposíbel;
para soster esta esperanza
peco mil veces de inxenuo,
mais, ¿como asumir, se non,
a inmensidade do vacío que axexa,
a soidade fraterna
infinita e dura
que me agarda, famenta,
cando xa non esteas?
CON LUÍS,
NO HOSPITAL (II)
(6.8.2016)
Abandono o cuarto do hospital
que acolle a túa conta atrás
definitiva.
Entro no ascensor rodeado de xente
anónima
que moula tamén en silencio
as súas propias angurias.
Saio á rúa na tarde
incendiada de luz
deste día de verán pontevedrés
(as nubes silandeiras,
as verdes árbores ao lonxe,
as augas mansas do Lérez
camiño do solpor)
e sinto como unha labazada
toda esta beleza
que axiña non verás xa máis.
CON LUÍS,
NO HOSPITAL (III)
(7.8.2016)
teñen estes días
paso de boi mancado
e os minutos
destilan
silenciosos
e tensos
un elixir
de desolación
implacábel.
CON LUÍS,
NO HOSPITAL (IV)
(8.8.2016)
Veña esa aperta última, camarada,
rompamos a gaiola da sedación
e brindemos pola vida que gastamos
xuntos,
mártires anónimos
de todas as boas causas
que nos fixeron
- a ti ben máis cá min -
dos imprescindíbeis.
CON LUÍS,
NO HOSPITAL (V)
(9.8.2016)
O mal dinamita
as pontes da vida
e as forzas foxen
consumidas na batalla
xa decidida.
Neste cuarto de hospital
a conta atrás,
imparábel, impávida,
arrásame a alma.
 |
| Fotografía de Luís Rei feita por José Luíz Oubiña |
MORREU LUÍS
(10.8.2015)
Agora a túa morte é certa
e por iso sinto ferido con saña
este meu peito desolado
ata a extenuación.
Prezado amigo, meu irmán:
Que só me deixas!
Canto botarei de menos
poder parolar e loitar canda ti
nos anos que me queden de vida!
NO ENTERRO
DE LUÍS
(11.8.2016)
Todo o meu ser
é agora unha inmensa chama
onde arde o salitre da vida
e se amorea a cinza
de tantas batallas perdidas
que pagou a pena dar
canda ti, irmán.
 |
| Manolo Busto, Luís Rei e o autor deste caderno, celebrando a amizade. |
Ningún comentario:
Publicar un comentario