eu

eu
eu

venres, 19 de xullo de 2024

 

PRESENTACIÓN DA EDICIÓN FACSÍMILE DE VERDADES COMO PUÑOS, DE TALADRID CATÁ.

Consello da Cultura Galega, Compostela, 17/7/2024

 

En primeiro lugar, quero expresar o meu sincero agradecemento ao Consello (Núñez Seixas, Rosario Álvarez...) pola encarga no seu día do Limiar que compuxen, pola confianza que tal encarga demostra e pola oportunidade que así tiven de mergullarme nun tema e nunha figura que remiten, en derradeiro extremo, para a vila en que nacín, sempre foco do meu interese investigador. A obra que hoxe presentamos alude e relaciónase cun anaco polémico e controvertido da historia local viveirense, mais contén ingredientes que a fan asemade reveladora e sintomática a ollos de calquera persoa curiosa da propia historia colectiva galega e española.

En segundo lugar, quero destacar a oportunidade da reedición facsimilar dun texto moi difícil de encontrar xa en librarías de vello ou de lance e de presenza tamén moi escasa nas bibliotecas públicas. É de agardar que ao facilitar agora o acceso a esta fonte, moitos traballos e reflexións sobre o mundo educativo, o fenómeno das sociedades de instrución en América e sobre a dinámica política do período histórico de referencia se beneficien dela. Tornar accesíbel esta obra permitirá, estou certo, que se corrobore un dos obxectivos que, en palabras de Charo Álvarez, tivo desde o primeiro día esta colección de “Clásicos da Emigración”, isto é, “coñecer polo miúdo, fóra de estereotipos e simplificacións” o fenómeno migratorio galego, con todas as súas influencias e derivadas na sociedade.

En terceiro lugar, gustaría de subliñar que o autor de Verdades como puños, Justo Taladrid Catá (Magazos, 1864-A Coruña, 1938) encarnou no seu tempo coma poucos o prototipo de indiano e de líder étnico dentro das comunidade galega, particularmente viveirense, emigrada en Cuba, con todas as súas luces e sombras.

Emigrante na Pérola das Antillas desde case a nenez e empresario de éxito canda varios irmáns no sector do tabaco e da sedaría na Habana, Taladrid, á calor das propagandas rexeneracionistas feitas en América polo catedrático Rafael Altamira e polo seu asistente Francisco Alvarado Albo (viveirense), puxo en marcha en 1910 en Cuba, axudado por Vicente Otero Cao, Tomás Ramos Riguera e outros, a sociedade de instrución “Vivero y su Comarca”, que chegou a contar coas súas propias publicacións: Vivero en Cuba (1911-1957, con interrupcións), Pro-Galicia (1911-1912, só catro números) e Labor Gallega (1913-1917). Todas elas editáronse na capital cubana.

Co seu esforzo e liderado, Taladrid foi quen de mobilizar un colectivo humano de moitos centos de persoas, de crear delegacións en moitas capitais e de promover a construción e dotación de máis de medio cento longo de centros escolares en todos os concellos da Terra de Viveiro: a propia vila do Landrove con todas as súas parroquias en mais en Muras, Ourol, Xove, Cervo e Riobarba (actual O Vicedo).

Mais aconteceu que, entrecruzado con ese labor filantrópico, despregou tamén Taladrid, desde o primeiro día, un destacado rol de axente político, recadador de votos, diñeiros e influencias, para o deputado Soto Reguera, que monopolizou a representación electoral do distrito viveirense nas Cortes entre 1910 e 1923 e prolongou o seu dominio na zona durante toda a Ditadura primorriverista. Semellante enfeudamento a un dos bandos da política “turnista” e caciquil foi criticado xa desde un comezo por non poucos sectores da sociedade viveirense, entre os que cabe lembrar os irmáns Villar Ponte.

Esa conexión política con Soto Reguera levou a Taladrid a escribir e publicar en 1931, cando o furacán republicano varreu as vellas hexemonías políticas, un folleto titulado Progreso del Distrito de Vivero en los años 1910 a 1923, que en moitos sentidos cabe considerar precedente do Verdades como puños posterior, na medida en que en ambos transloce o afán reivindicativo, cabe dicir auto-xustificativo, da propia traxectoria pública seguida polo autor.

Neste sentido, non pode catalogarse Verdades como puños senón como un libelo polémico, co que Taladrid tentou rebater as múltiplas voces que na sociedade viveirense da época o sinalaban, e non sen razóns, como principal causante da continua demora no proceso de consecución dun ansiado Grupo Escolar, demanda que fora formulada por vez primeira nas planas do semanario Heraldo de Vivero en 1923 e que non atinxiría plena realización ata os primeiros anos da posguerra franquista, tras sucesivos intentos de ser levada adiante.

Os diferentes alcaldes de Viveiro nesa etapa (José Santiago Seijo, Eugenio Pérez Abadín, Ramón Villar Ponte, de novo Santiago Seijo, Balbino Cerdeiras Rei...), interesados loxicamente en que o Grupo Escolar fose adiante, atoparon en Taladrid un poderoso freo, na medida en que mobilizou as súas moitas influencias nos despachos oficiais, os seus diñeiros e durante un tempo tamén a propia sociedade de instrución que representaba, “Vivero y su Comarca”, para, por dicilo graficamente, poñer todo tipo de paus na roda do proxecto. Nada resulta máis revelador e elocuente en todo o proceso, neste sentido, que o feito de que acabase producíndose unha ruptura total entre os directivos da entidade en Cuba, encabezados polo tamén indiano rico Antonio Rodríguez Vázquez, e a figura do seu presidente-fundador.

Semellante actitude obstrucionista por parte de Taladrid Catá espertou asemade a suspicacia, primeiro, e a ira, despois, de variadas organizacións sindicais e políticas, desexosas de que o ensino fose para os nenos e nenas de Viveiro un dereito universal e realmente accesíbel, que tal era o que estaba en xogo nesa polémica, en derradeira instancia, mais tamén do inspector educativo Luís Soto Menor e da Asociación de Mestres Nacionais do Partido de Viveiro, animada por docentes como José Mª Pereda e Ángel Fraga Orosa, os cales redactarían e publicarían a comezos de 1936 unha resposta impresa ao libelo de Taladrid, baixo o título de Pulverizando insidias o verdades como montañas.

Finalmente, gustaría de sintetizar o miolo de Verdades como puños salientando que nel se entrecruzan e se ventilan, desde a particular visión que Taladrid Catá tiña deles, tres grandes asuntos ou cuestións de debate público naquela época:

-         Cal debía ser o rol dos emigrados e das súas sociedades de instrución no alargamento do sistema educativo e en que medida debían aqueles coordinarse e supeditarse ou non á acción estatal, ministerial e pública. O “intrusismo” de Taladrid e o seu afán de influír e determinar as decisións públicas sobre a xestión do ensino público na zona están na base de toda a polémica creada.

-         Que visión do ensino debía predominar nos enfoques didáctico-pedagóxicos a aplicar nas escolas: coeducación ou segregación por xénero?; preparación de enfoque meramente utilitarista ou formación integral do alumnado?; marxinación da lingua galega nas aulas e nos materiais educativos ou inclusión dela como principio elemental, ao xeito do feito por Ánxel Casal desde 1924 nas súas Escolas do Ensiño Galego na Coruña?, etc, etc. Non haberá que dicir que as posicións de Taladrid Catá neses e noutros debates de índole semellante abeiraron sempre aos enfoques máis refractarios a toda innovación e ás filosofías máis conservadoras, mesmo reaccionarias.

-       Que sectores da sociedade local viveirense ou que grupos de poder debían exercer a hexemonía institucional e pública naquel Viveiro de finais dos anos 20-comezos dos 30, con mudanza de réxime polo medio. A deriva ideolóxica de Taladrid acompasouse decote á do seu admirado Soto Reguera, o cal quere dicir que facía parte, como tamén o prologuista da obra, Salvador Pérez-Labarta Pillado, das hostes do Bloque Nacional calvosotelista nas vésperas de que se producise o golpe de estado falido contra a República e se iniciase a guerra do 36. Nesa tesitura, o apoio público e financeiro de Taladrid Catá ao bando dos sublevados foi tan notorio como abundante, o que axuda a entender, en ollada retrospectiva, todo o conflito que se viviu arredor do Grupo Escolar e a circunstancia de que un dos contraditores principais de Taladrid, o mestre da escola de Vieiro Ángel Fraga Orosa (parente, por certo, de Manuel Fraga Iribarne), fose un dos primeiros fusilados na represión feroz que se abateu entón sobre o país.

Remato xa subliñando o detalle, seguramente intranscendente para a Historia con maiúscula pero decisivo para a miña particular, de que eu que prologo agora esta edición de Verdades como puños gocei na miña infancia da condición de alumno dese Grupo Escolar viveirense. Se non hai certeza posíbel sobre a predestinación e o destino, se cadra detalles como este axudan a pensar que talvez existan... Dixen.

mércores, 26 de xullo de 2023

Dez poemas a Mondariz do escritor cordobés Antonio Fernández Grilo (1845-1906)

 




Para Pilar Avión Carrera e Emilio González Vázquez,

meus benqueridos sogros, in memoriam

 

1.      Introdución

Na súa monografía El poeta y el burgués (Universidade de Sevilla, 1990: 42), a investigadora Marta Palenque indica que o nome de Antonio Fernández Grilo (Córdoba, 1845- Madrid, 1906) ocupou un lugar moi privilexiado na chamada “poesía de salón” que triunfou na literatura española durante o derradeiro terzo do século XIX, na medida en que, “traído y llevado por reyes y nobles, se convirtió en un poeta ‘imprescindible’ en los salones de mayor importancia y alcurnia”.

Indica a mesma autora tamén (1990: 169) que o escritor cordobés, alén de ter excelentes calidades como recitador e improvisador que facían da súa presenza un auténtico atractivo en veladas e festas aristocráticas, atendía “a cualquier suceso en el seno de la buena sociedad para cantarlo en sus versos”, de maneira que “sus poemas circunstanciales y de salón” acababan enchendo as principais revistas literarias e ilustradas editadas nese período. Tratábase, por regra xeral, de “versos dedicados, celebrando tal boda o tal nacimiento, llorando la muerte de un hijo o una madre, loando la belleza de una dama, acompañando un regalo…”.

Nesa descrición ofrecida por Palenque cómpre engadir aínda o conxunto de dez poemas que Fernández Grilo escribiu durante as súas varias estadías no Balneario de Mondariz, oito deles publicados no Almanaque para 1894 da revista madrileña La Ilustración Española y Americana, outro manuscrito no Álbum de Honor do mesmo cara ao ano 1896 e outro máis aínda recollido nun Álbum-Guía. Las Aguas de Mondariz de 1899. Son eses dez poemas os que hoxe temos o pracer de contextualizar, rescatar e compartir con todas as lectoras de Mondaricus.


2.      Un poeta de sona mimado pola aristocracia


Comecemos por dar breve noticia da traxectoria deste autor, hoxe caído no case total esquecemento, mais que gozou en vida dunha sona sen apenas parangón con ningún outro escritor finisecular, talvez coas únicas excepcións de Zorrilla e Campoamor.


Antonio Fernández Grilo comezou a despuntar literariamente na súa Córdoba natal ao gañar en 1862, con tan só dezasete anos feitos, os Xogos Florais convocados pola sociedade cultural e recreativa “Círculo de la Amistad”. Colocado desde entón baixo a protección de varios mecenas aristocráticos locais, como Ricardo Martel (Conde de Torres-Cabrera) e Julio Valdelomar Fábregues (Barón de Fuente de Quinto), publicaría o seu primeiro libro en 1869, co título de Poesías.


A segunda edición do mesmo, en 1879, xa en Madrid e con prólogo de José Selgas, supuxo a súa consagración definitiva nos círculos literarios da capital e, de feito, algúns dos seus poemas mesmo chegarían a ter a partir de entón intensa difusión en cartillas e enciclopedias de uso escolar: “Las ermitas de Córdoba”, “La Virgen de la Fuensanta”, “La Noche Buena”, “El invierno”...

Ademais de colaborar sucesivamente na redacción de xornais como El Contemporáneo (1860-1865, do que foi tamén redactor Gustavo Adolfo Bécquer), El Debate (dirixido por Benito Pérez Galdós entre 1871-1873), La Libertad e El Tiempo (órganos estes dous últimos da facción do Partido Conservador liderada por Silvela), Grilo axiña encontrou eco nos ambientes máis aristocráticos, refinados e elitistas da sociedade madrileña e, de feito, gozou da confianza persoal da raíña Isabel II e do seu fillo, o futuro Alfonso XII, a quen dedicou en 1870 o opúsculo Oda al príncipe Don Alfonso y a las damas españolas e de quen recibiu, en contrapartida, a concesión dunha paga vitalicia e mais da Gran Cruz da Orde Civil. Disque a propia Reina Castiza foi quen financiou en 1891 a edición en París pola casa Sánchez & Cía. do seu segundo libro, titulado Ideales (Poesías escojidas).

Da súa ideoloxía conservadora, ademais de monárquica, dan boa mostra algúns poemas como “El adiós al convento” (crítico coas medidas secularizadoras levadas a cabo polo progresismo español durante o Sexenio democrático), “Elegía a la memoria del Excmo. Sr. Conde de San Luís” (en que enxalza a figura dese político marcadamente reaccionario) e “El dos de Mayo” (onde plasma un patriotismo de corte militarista que, articulado xa desde comezos do século XIX, terá moito e tráxico predicamento con posterioridade).

Aínda que en 1906 resultou elixido membro da Real Academia Española para ocupar a cadeira C, Fernández Grilo non chegou a ingresar na Corporación, pois semanas despois dese nomeamento padeceu un accidente doméstico con serios danos nun brazo que terminarían causándolle a morte.

Xa postumamente, a colección “Los Poetas” (núm. 26, 1929), que se editaba en Madrid, ofrecería con prólogo asinado por Alberto de Segovia unha antoloxía baixo o título de Sus mejores versos, mais críticos posteriores como José Mª de Cossío descualificarían o conxunto da súa produción poética, cualificándoa por exemplo no ensaio Cincuenta años de poesía española (1960) de “palabrera, rutinaria y superficial”.

 3.      Un poema manuscrito e outro editado nun Álbum-Guía do Balneario en 1899

Un poema en honra a Grilo composto polo escritor Neira Cancela e publicado en La Ilustración Española y Americana (22 de agosto de 1885, p. 110) permítenos datar a que probabelmente fose unha das primeiras viaxes do escritor cordobés a terras galegas, acompañado da súa filla Magdalena. Aínda que inicialmente o seu destino vacacional era a comarca de Ferrol, onde permaneceu ata mediados do mes de setembro, se cadra foi xa esa tamén a primeira vez que puido achegarse ata as marxes do Tea para coñecer o enclave termal de Mondariz.

Confirmación hemerográfica de visitas súas ao núcleo mondarizano encontrámolas, en todo caso, no xornal católico herculino Diario de Galicia de 29 de xullo de 1894, que o cita “entre lo más granado de la concurrencia doliente” ao balneario, e tamén de 9 de xullo de 1896, que anuncia expresamente: “Ha llegado á Mondariz el eminente poeta don Antonio Fernández Grilo”.

O negocio iniciado en 1873 polos irmáns Gumersindo Ramón e Enrique Peinador Vela (Casa de Baños-Fonda de Peinador, no seu enunciado primixenio) coñecía nese preciso instante unha dinámica de intensa expansión empresarial, converténdose en referencia para o lecer de moitos elementos da aristocracia e da plutocracia da época, tanto española como portuguesa e aínda doutras latitudes.

En reforzo desa imaxe de Mondariz como destino turístico chic, eficaz centro termal curativo, relevante punto de encontro social e remanso natural paradisíaco, ademais de contratar os servizos do prestixioso médico Isidro Pondal Abente e de concorrer con mostras de auga embotellada a diversos Certames e Exposicións Internacionais (Barcelona, Bruxelas, París...), os irmáns Peinador convidaron a pasar estadías no seu Balneario, non sabemos se de xeito totalmente gratuíto ou mediante descontos ad hoc, a determinadas figuras relevantes das artes, das letras e das ciencias daquela época, tentando unha especie de “transferencia mutua de prestixio” da que todos saían beneficiados.

Unha desas figuras foi, evidentemente, a do poeta cordobés Antonio Fernández Grilo, que se sumou así a unha listaxe ben ilustre na que cabe salientar, cinxíndonos aos lustros finais do XIX, personalidades literarias como Gaspar Núñez de Arce, José Echegaray, Carlos Arniches, Gonzalo Cantó, Vital Aza, Luís Taboada ou Emilia Pardo Bazán, entre outras moitas.

Os resultados desa estratexia publicitaria e prestixiante da “Compostela del enfermo” (como lle chamou o tribuno republicano Emilio Castelar a Mondariz) foron notorios e o estabelecemento dos Peinador non deixaría de dar pasos adiante no seu progreso: en 1886 inauguraría o seu Álbum de Honor, destinado a recoller autógrafos dos visitantes máis ilustres; en 1887 faríanse os primeiros estudos para a construción do tranvía Vigo-Mondariz, que non obstante tardaría aínda lustros en poder inaugurar o seu primeiro tramo, Vigo-O Porriño (1920); aparecería tamén por entón a revista La Temporada, cuxos exemplares máis antigos conservados remontan non obstante a 1888; e, así mesmo, en 1893 poríase a primeira pedra do edificio do Gran Hotel, obra do arquitecto Xenaro de la Fuente, que se inauguraría finalmente no ano do “Desastre” colonial (1898). Outro importantísimo avanzo na relevancia do Balneario nos compases finais do século foi a obtención en decembro de 1888 do título de “proveedor de la Real Casa” e do permiso para empregar en facturas e etiquetas o debuxo das Armas Reais. Se cadra puideron ter algo que ver nesa obtención as eventuais xestións realizadas en tal sentido polo poeta Antonio Fernández Grilo, moi estreitamente vinculado, como xa explicamos, ao clan borbónico que ocupaba entón o trono hispano.

O relevante é, en todo caso, que por este tempo, coidamos que en 1896, o poeta Grilo estampou no Álbum de Honra do Balneario de Mondariz, manuscrita, unha supitánea composición titulada “A Enrique Peinador”, que está recollida de xeito facsimilar no Libro de Ouro do Balneario de Mondariz editado pola Deputación pontevedresa en 1999 e que di así:

 

A ENRIQUE PEINADOR

 

Fuente benéfica y pura,

Manantial de Mondariz,

Yo no sé qué hay en tus aguas

De sagrado para mí!

Reinaban nuestras dos madres

En el corazón feliz

Y Fuensanta y Avelina

Marcaban el porvenir!!

Fuensanta ya está enterrada;

Tu hogar está un su zenit;

Ella y tu madre defienden

El manantial desde allí!!

Cada gota es una lágrima

De la anciana que al morir

No midió toda la suerte

Que Dios te concede al fin!

La salud está en tu casa;

No hay enfermo que al salir

No rece a la Providencia

Por tus hijos... y por tí!!!

Outra composición de Grilo tamén dedicada ao Balneario de Mondariz foi escrita en 1898, co gallo da inauguración do edificio do Gran Hotel. Ese poema fixo parte dun dos Álbum-Guía editados nos anos finais do século XIX, concretamente no de 1899, dirixido por Alfredo Vicenti e impreso na casa tipográfica Sucesores de Rivadeneyra, de Madrid e foi reproducido anos despois na propia revista La Temporada de Mondariz (Ano XXXV, nº 2, 17 de xuño de 1923, p. 6) baixo o rótulo “De nuestro archivo literario”. Di así:

 

ANTE EL NUEVO EDIFICIO DE MONDARIZ 


Con tu cúpula soberbia

Y con tu torre gallarda,

Del trabajo y de la industria

Todas las grandezas cantas.

Sobre los hoteles viejos,

Sobre las antiguas casas,

Serenamente desplegas

Tu majestad de monarca.

Una fuente humilde y sola,

Unas milagrosas aguas,

Dieron el sér á tus ricas

Viviendas hospitalarias;

Y de tu incansable dueño

La fe, el genio y la constancia,

Lo que ayer fué despoblado,

Trueca en mansión soberana.

El sol besando tus bóvedas

Cuando asoma en la montaña,

En rayos de tornasoles

Se deshace en tus ventanas;

Y cuando la noche tiende

Sus túnicas enlutadas,

La luz eléctrica finge

Al sol que vuelve la espalda.

Cuántos vendrán á buscarte

Del dolor con la nostalgia,

Logrando bajo tus techos

El sueño que no lograban!

¡Cuántos sentirán consuelos

En las tristezas del alma,

Con sólo ver el paisaje

Que te sirve de guirnalda!

Pronto serás ante el mundo

De la salud el alcázar,

Como eres hoy el primero

De los hoteles de España.

4.      Oito poemas máis nunha revista luxosa e de grande difusión

Alén dos xa reproducidos, oito poemas máis a Mondariz de Antonio Fernández Grilo viran lume con anterioridade, como adiantamos, no Almanaque para 1894 da revista La Ilustración Española y Americana.

Esta nacera en Madrid o 25 de decembro de 1869 como continuadora de El Museo Universal, presentándose a si propia como “Periódico de ciencias, artes, literatura, industria y conocimientos útiles”. Editouna e dirixiuna o empresario gaditano Abelardo de Carlos y Almansa (1822-1884).

O xeneroso formato (41’5 x 29 cms.), o tipo de papel (couché), a disposición a tres columnas, o nutrido número de páxinas (16, cando o habitual era que os xornais non pasasen de 4 nin as revistas de 8), a abundancia de reclamos publicitarios e a inserción de excelentes gravados, entre outros elementos, fixeron dela unha revista preciosa e elegante, que só se vendía mediante subscrición (28 pesetas anuais en provincias e 25 en Madrid). O seu público lector habitual era, desde logo, un “obxectivo” perfecto para calquera estratexia de captación de novos clientes que quixese despregar unha empresa termal e turístico-vacacional como era a dos irmáns Peinador en Mondariz.

A revista medrou especialmente durante o período da Restauración grazas ao seu ton moderado, ao seu carácter ideoloxicamente conservador disfrazado de “apoliticismo” e a unha moi nutrida e variada nómina de colaboradores, tanto literarios como artísticos, que integraba por igual figuras xa consagradas (Campoamor, José Selgas, Manuel del Palacio, José Jackson, o propio Fernández Grilo...) e moitísimos aspirantes ao Parnaso naquel Madrid convertido por obra e graza do centralismo en destino imprescindíbel para calquera que quixese facer carreira na esfera pública.

Tamén contribuía para o seu éxito a variedade de contidos das súas moitas seccións: “Crónica general”, “Nuestros grabados”, “Actualidad”, “Por ambos mundos”, “Artículos científicos”, “Pasatiempos”, “Narraciones varias”, “Álbum Poético”... Só a partir da aparición das súas directas competidoras Blanco y Negro (1891), Nuevo Mundo (1894) e máis adiante Mundo gráfico (1911) e La Esfera (1914), a sorte da publicación que nos ocupa mudaría de signo, iniciando un proceso de paulatina decadencia que, así e todo, aínda lle permitiría resistir ata decembro de 1921.

A nómina de galegos colaboradores de La Ilustración Española y Americana non foi moi nutrida, mais tampouco resultou irrelevante: Celso García de la Riega, Victorino Novo, Remigio Caula, Benito Losada, Neira Cancela, Aureliano J. Pereira, Concepción Arenal, Emilio Fernández Vaamonde, o viveirense Luís Sipos, etc.

Centrándonos neses oito poemas de Antonio F. Grilo dedicados a Mondariz na revista en cuestión diremos que presentan un estilo caracterizado pola brevidade, a sinxeleza expresiva e o predominio das rimas consonantes. Así e todo, manéxanse neles diversas combinacións e medidas de versos, tanto de arte maior como menor, o que sen dúbida dota de certa variedade propositada o conxunto.

Tres son as notas temático-ideolóxicas que merecen destacarse, coidamos, nese pequeno feixe poético. En primeiro termo, a exaltación paisaxística e dos encantos naturais da zona, representados polas fontes de Gándara e Troncoso, loxicamente, mais tamén polos camiños, os bosques de piñeiros, as parras, as montañas, o río, o val...

En segundo, a relixiosidade. Disque a curación por intercesión da Virxe da Fuensanta cordobesa dunha doenza que padeceu na vista durante a súa mocidade foi determinante para un arraigado sentimento devoto en Antonio F. Grilo, que se plasmou en numerosos poemas e que aparece de cheo, como pode comprobarse, nesta serie dos oito poemas ambientados en Mondariz. A propia condición salutífera das augas non deixa de ser vista por el como un don precioso e gratuíto da divindade; a crenza no seu poder curativo repousa asemade na devoción relixiosa e as belezas e encantos do val do Tea permiten contemplar mellor que en ningures a omnipotencia divina.

Polo demais, un deses poemas constitúe un canto á Capela de Troncoso, dedicada nesa altura aínda á Virxe do Carme e retratada durante unha misa dominical, á que acoden as bañistas ataviadas con algunhas galas “castizas”, como a mantilla. Esa capela, como é sabido, pasaría a ser igrexa parroquial en 1904, coa Virxe de Lourdes como nova veneranda, mentres que nas inmediacións do futuro Gran Hotel ergueuse e inaugurouse algo máis tarde, o 16 de xullo de 1898, outra capela, coñecida como “do Bosque”, que asumiu a advocación carmela abandonada pola de Troncoso. Nesa Capela do Bosque casaría en 1925 unha filla do empresario, Avelina Peinador Porrúa, con Isidro Parga Pondal.

Dos oito textos a Mondariz publicados por Grilo en La Ilustración Española y Americana foi ese titulado “La capilla” o único que reproduciu algún tempo despois nas súas planas a revista La Temporada de Mondariz. Fíxoo, concretamente, no exemplar correspondente ao ano XXXIII, núm. 7, 24 de xullo de 1921, páx. 2. Outro poema do cordobés, aínda que sen relación temática directa con Mondariz, vería tamén lume no exemplar de La Temporada correspondente ao 23 de xuño de 1918. Referímonos ao titulado “El salón de máquinas”, que se publicara orixinariamente no Álbum-Almanaque de La Ilustración Española y Americana para 1897.

A terceira e derradeira nota ideolóxico-temática do conxunto de poemas dedicado por Grilo a Mondariz, en fin, ten a ver co “hábil caneo” por parte do escritor dalgúns dos aspectos socialmente menos xustos e moralmente máis “conflitivos” que lle coubo contemplar, inevitabelmente, na súa estadía en terras do Tea. Tal é o caso da mendicidade e da pobreza infantil, encarnadas pola nena xordomuda coa que se atopou camiño da fonte e pola rapariga que amenizaba con música de arpa os opíparos banquetes dispensado aos hóspedes do balneario. En ambos casos, Grilo envolve e mitiga a crueza do que ve en compensadoras alusións e etéreas referencias de teor relixioso, que no seu xeito de ver debían servir de presunto consolo para o drama desas dúas meniñas representantes dos estratos máis desfavorecidos naquela sociedade.

Debemos reparar, por último, no implícito diálogo que Grilo estabelece nalgún dos versos do seu “Mondariz al anochecer” co poema “Unha noite no xardín sentada” de Curros Enríquez, de quen, polo que se deduce, foi atento lector. Non sería descartábel que, aínda coñecéndose e tratándose con anterioridade nos ambientes literarios e xornalísticos madrileños, Grilo e Curros coincidisen nalgún momento como usuarios do balneario mondarizano.

Eses oito poemas de Grilo a Mondariz din así:

 

LA FUENTE

 

¡Oh dulce manantial sabroso y tibio!

¡Oh fuente de salud férvida y sana!

Aquí la puso Dios para el alivio

Y aquí perpetua y solitaria mana.

En medio de estas plácidas orillas

Franca es la entrada y la salud es cierta;

Llegad hasta la fuente de rodillas;

¡La botica de Dios tenéis abierta!

Aislada en un peñasco del camino,

Ni salta en ondas ni murmura recio;

Otro vaso al enfermo peregrino

Y á rezar y á creer; ¡ese es el precio!

 


MONDARIZ AL ANOCHECER

 

A lo lejos se ve el caserío

Del crepúsculo envuelto en la luz;

El relente ya tiene rocío;

Ya está obscura la margen del río,

Y la selva, y la ermita y la cruz!

En la rústica choza cerrada

Ecos tristes oyéndose están;

Tal vez es la mansión encantada

Donde llora una nena coitada

Os desdéns de un ingrato galán! 



CAMINO DE LA FUENTE

(A UNA MENDIGA, NIÑA SORDO-MUDA)

 

Muda y sorda es la niña: ¡bendita sea!

Ni me escucha ni habla; ¡Dios lo ha querido!

Y cuando tan risueña va por la aldea,

¿Qué le dirán los ángeles en el oído?

¡Ay! tal vez aquí abajo Dios la mantiene

De su propio silencio siendo cautiva,

Porque nadie descubra de dónde viene

Y que ninguno sepa lo que hay arriba !!

 


LA MENDIGA DEL ARPA

(EN LA MESA DEL BALNEARIO)

 

Todos á la mesa están;

La niña canta y sonríe,

Y su mirada se engríe

En un pedazo de pan.

Ni escucho el aire ligero

Ni oigo la doliente letra,

Que en mi corazón penetra

Como una punta de acero!

Sus notas se van ahogando

De la mesa en el estruendo;

¡Todos comiendo y comiendo!,

¡Y ella cantando... y cantando!

Mas si otra niña la besa

Y la ampara dulcemente,

¡Quizá la Virgen se siente

Por las noches á su mesa!

 

BAJO UNA PARRA DE MONDARIZ.

 

De un gallo acerca el aire

La voz lejana;

Se filtra por las hojas

El sol poniente;

Y al eco melancólico

De una campana,

Se destrenza llorando

Sola la fuente.

La luna blanquecina

Como un sudario,

Borrosa en claridades

De luz febea,

Se asoma al hueco roto

De un campanario,

Para ver lo que pasa

Dentro la aldea.

 


LA CAPILLA

 

¡Hoy es domingo! Toda de gala

La alta capilla recibe al sol,

Y con la púrpura de una bengala

Finge la ojiva su tornasol.

No hay cara hermosa sin la mantilla;

¡Con la mantilla las hay que ver!

Á sus mujeres la dió Sevilla,

Y es el encanto de la mujer.

Su último toque da la campana;

Ya el sacerdote vestido está,

Y á misa acude la caravana

Que el agua pura bebiendo va.

De mansedumbres cristianas llenos,

Todos dan gracias al Redentor;

Los que están buenos… porque están buenos;

Los que están malos… para ir mejor!

¡Se alza la Forma! La luz pasando

Le hace de rayos arco triunfal,

Mientras las notas van resbalando

De la sonora marcha Real.

Blanca y humilde, pobre y sencilla,

Bajo su nave me hallo feliz;

Soy un devoto de la capilla,

De la capilla de Mondariz!

 


LOS PINOS DE MONDARIZ

 

Pinares de las cumbres solitarias

Ola verde que ondula desigual;

Testigos de las citas legendarias;

Escolta del divino manantial;

Llenáis de vida el campesino ambiente

Y completáis del agua la virtud;

¡Vivid! vivid para velar la Fuente

Que devuelve al enfermo la salud!

 


AL PIÉ DE LA MONTAÑA

 

¡Omnipotente Señor

Que la luna alzando vas

Sobre el valle seductor!

¡Aquí te descubres más,

Porque te miran mejor!

Debemos poñer fin a estas liñas, mais non sen antes engadir que, morto Antonio F. Grilo en 1906, os responsábeis do Balneario de Mondariz tiveron a gala homenaxealo posteriormente en, cando menos, dúas ocasións.

Efectivamente, o recitado da composición “Las ermitas de Córdoba” dese poeta “al que tantas veces admiramos”, en palabras do propio Peinador (La Temporada de Mondariz, ano XIX, núm. 13, 25 de agosto de 1907, p. 2), fixo parte do programa da velada celebrada no Balneario en honra ao bispo de Madrid-Alcalá a finais de agosto de 1907. Nesa ocasión foi o mozo mallorquino Antonio Font o encargado do recitado.

Da mesma maneira, no verán de 1911 e no transcurso dun concerto que tiña como obxecto recadar fondos con destino aos bañistas pobres do Asilo de Mondariz (La Temporada de Mondariz, ano XXIII, núm. 10, 6 de agosto de 1911, p. 2), outro mozo chamado Eduardo Galván recitou novamente ese mesmo poema do vate cordobés.


[PUBLICADO ORIXINARIAMENTE NA REVISTA MONDARICUS, 2022]